Het getrippel naast mijn bed - Maaike V.

04:11 uur: het geluid van getrippel naast mijn bed maakt mij wakker. Daar staat ze dan, voor de derde keer deze nacht: grote puppyogen kijken mij aan terwijl ze met haar voorpootjes op het bed vraagt naar het hemelbed. Ondanks dat ik haar graag naast me wil hebben om lekker te knuffelen en verder te slapen, duw ik haar voorpoten toch van het bed af en geef haar een aai over haar bol. Verslagen loopt ze terug naar haar mand. ’s Ochtends vroeg ben ik geïrriteerd door het slaapgebrek en, nadat ik met haar een rondje ben gaan lopen, plof ik op de bank om tv te kijken/in slaap te vallen. Weer kijken die grote puppyogen mij aan en gaat haar staart en kontje hard heen en weer. Vergeven leg ik haar kleedje op de bank en til haar op, direct komt ze bij mij liggen. Drie uur later word ik, met haar in mijn armen, weer wakker. We boffen met onze buurt, een echte honden buurt. Bos om de hoek, wandelpad nog geen minuut verder op, zelfs een grasveld voor de deur. Als ik opsta en de riem pak, gaat ze netjes voor de deur zitten; ook al is ze nog zo jong, ze leert snel. Het met de riem lopen gaat echter lastiger maar dat staat vandaag op het programma, ze komt er wel. Als we na een heerlijke wandeling weer thuis komen gaat ze voor de deur zitten - en geef ik haar een snoepje omdat ze het zo goed heeft gedaan –, de adrenaline giert nog door haar lijf en ik speel vol enthousiasme een paar minuten mee. Dan ploft ze neer in haar mand en even later hoor je zachtjes gebrom. Ik ga zachtjes zitten op de bank en pak er een boek bij. Mijn gedachten zijn echter elders: ik denk aan de honden waarmee ik ben opgegroeid, aan de leuke en minder leuke dingen en aan mijn moeder die jaloers op mij is: ze zegt dat ik – net als mijn vader – in mijn vorige leven een hond ben geweest, hoe kan dat anders met de flow dat ik met ze heb. Ik denk aan de honden uit de buurt en aan die ene hond die je altijd laat aaien. Ik denk aan de wandelingen in de buurt en door het bos. Ik denk aan mijn oude honden en ik mis ze.