Onvoorwaardelijke liefde - Juultje P.

Heb je dat ooit, dat je zó graag iets wil, maar dat het om een of andere reden niet kan (of niet mag)? Ik wel. Al mijn hele leven wil ik een hond. Vroeger was ik verliefd op de hond van mijn vriendinnetje (ik vierde ieder jaar zijn verjaardag en dan dronken we cola en aten we chips uit bakjes, zonder onze handen te gebruiken), aaide ik zowat elke hond die ik tegen kwam en smolt ik bij elke foto waar zo’n lief, klein, zacht en schattig beestje op stond. Elk jaar met mijn verjaardag hoopte ik dat ik een doos kreeg waar dan een fluffy puppy uit zou springen en me een lik zou geven over mijn gezicht. In plaats daarvan kreeg ik elk jaar hondenknuffels, in alle soorten en maten. Geen enkele knuffel was goed genoeg, want ik wilde een echte. Maar dat mocht niet.. Het enige opstakel waren toen mijn ouders. Ik moest maar een hond nemen als ik groot was, zo’n beest gaf alleen maar haren en je moest hem elke dag uitlaten. En wat nou als het regende? Dan moest je naar buiten met dat beest om in de zeikende regen een dampende drol op te ruimen. Nee dat kon echt niet. En bovendien zou zo’n harig mormel je ‘s ochtends wakker blaffen als je net heerlijk uit wilde slapen. Nou en? Dat was wat ik toen dacht. Ik heb honderden brieven geschreven, mailtjes gestuurd en preken gehouden om mijn ouders te overtuigen dat ik echt wel voor een hond kon zorgen en dat we er uiteindelijk allemaal blij van zouden worden. Ik kon er nog zo’n mooi kunstwerk van maken, zoveel tranen laten en zo’n mooie woorden spreken, niets was voldoende om mijn ouders te overtuigen. Jaren gingen voorbij en nog elke dag mis ik een pluizig vriendje in de huiskamer. Een maatje dat er altijd voor je is en dat je altijd begrijpt. Iemand die ondanks dat heel je wereld lijkt in te storten, jou een fijn gevoel geeft. Iemand die altijd blij is als je thuis komt en je zoveel liefde geeft, maar er heel weinig voor terug vraagt. Want wat zijn nou die ochtenden dat je maatje vroeg wakker is, die regenachtige dagen waarop je toch even naar buiten moet en die paar keer dat je de kamer extra moet stofzuigen, tegenover al die onvoorwaardelijke liefde en warmte die je er voor terugkrijgt? Dat is NIKS, helemaal niks! Je kunt nog zo zeuren over de moeite die een hond kost, maar zoveel liefde als van zo’n beestje krijg je nooit. Omdat ik zelf geen hondje mag, lijkt het me heerlijk om af en toe wat tijd door te brengen met andermans hond. Een kleine compensatie, maar voor nu, als studente, genoeg :)